Аляксандр Цярэшчанка: «Тут мае карані»

Грамадства Нашы праекты: імёны малой радзімы

 

Чарнобыль – разнавіднасць палыну, якая шырока распаўсюджана на тэрыторыі Беларусі, у перакладзе са стараславянскай мовы азначае “чорная трава”, чорны колер якой у людзей звычайна асацыіруецца з горам і смерцю.

Чарнобыль – горкая трава, Чарнобыль – гарэць, паміраць, апусцець… Спаленая зямля, памерлыя людзі, адселеныя вёскі, пустыя дамы і хаты, пустыя калодзежы, закінутыя могілкі…

Калі адсялялі вёску Багушы, маёй дачушцы было амаль тры з паловай гады, а сынам-двайнятам па паўтары, да 4 мая 1986 года яны купаліся ў пяску і басанож бегалі па траве…

Праз 32 гады, мінулай вясной, я  зноў наведаў тыя мясціны, дзе калісьці жыў і працаваў, і пад уражаннем ад той паездкі напісаліся гэтыя радкі.

Бывайце, любыя абшары,

Вас схавалі за дротам калючым,

А попел чарнобыльскіх пажараў

Асядае на сэрцы ранай балючай.

Адно радуе, што Брагін такі прыгожы, тут жывуць і радуюцца жыццю добрыя, шчырыя, вясёлыя і прыгожыя людзі. Здароўя, міру і дабра вам, жыхары Брагіншчыны.

З павагай, Аляксандр Цярэшчанка

з Рудні-Жураўлёвай

 

ВЁСКА ГАЛАСІЛА…

Вёска  калісь  галасіла,

Калі людзі яе пакідалі

Дадому, вяртайцесь, прасіла,

Навошта ж вам чужыя далі?

Родная плакала хата,

Плакалі кветкі, калодзеж, сады…

І верылась маці з татам

У вяртанне аднойчы сюды.

Але вёска дарэмна чакала,

Не вярнуцца жыццю ўжо назад…

Як бабуля мая казала,

Гэта “нехрысць” прынёс нам разлад.

Адышлі ў небыццё Астрагляды,

Печы, Хатуча, мае Багушы,

На магілах ржавеюць аграды…

З жывых тут, на жаль, ні душы.

БЫЛОЕ І ДУМЫ

Чаму ты засохла – скажы мне, бяроза?

Цябе бацька мой калісьці садзіў.

Што здарылась? Што за пагроза?

Мірны атам… ты што нарабіў?

Хата пустая, вокны разбітыя,

Стол, канапа – тут я сядзеў.

Міска, конаўка, ржою пакрытыя,

Гэтаю лыжкай калісьці я еў…

Розныя рэчы мне душу кранаюць:

Чобат парваны, стары патэфон…

Папераджальныя знакі спыняюць:

Уваход забаронены! Асцярожна! Радыяцыі фон!

СУСТРЭЧА

Ужо няма бацькоўскіх хат

Чамусьці ў землю іх схавалі

Ты дзе цяпер мой кум ці сват?

А як з табою мы спявалі!

Сцяжынка школьная мая

Валун вялікі пры дарозе

Тут бываю рэдка цяпер я

Старэнькай я кіўну бярозе.

Прыеду продкам пакланіцца

Пабыць ля родных мне магіл,

Мне вёска стала часта сніцца

Майго маленства куток мілы.

І цяжка стане на душы

На сэрцы боль і так жахліва,

Але ж жалобныя крыжы

Стаяць панура і маўкліва.

Ужо няма бацькоўскіх хат,

Але мы будзем сустракацца

Давай спяем, мой кум ці сва,

Не плакаць будзем – а смяяцца.

Давай жыццё сваё любіць,

Яго праявы ўсе і гукі.

Давай дабро ў жыцці тварыць,

Расціць дзяцей сваіх і ўнукаў.



Добавить комментарий

Ваш e-mail не будет опубликован. Обязательные поля помечены *