Катэгорыя: Позиция Валентины Бельченко

На календары – чацвер. У рэдакцыі – газетны дзень. Ці, калі быць больш зразумелым для чытача, дата напярэдадні выхаду чарговага нумару выдання ў свет.

Ці не заўважалі вы, што пасля размовы з чалавекам, незадаволеным жыццём, адчуваеш сябе нейкім апустошаным?

 Адзін з лютаўскіх дзён выдаўся па-вясноваму цёплым. Сонейка лагодна пасылала з нябеснай вышыні промні на яшчэ пакрытую дзе-нідзе снегам зямлю.

Памятаеце, як у казках? “І жылі яны доўга і шчасліва”… А мы ў дзяцінстве нават не задумваліся,

Зімовы вечар. За акном – умераны мінус. Сыпле мяккі, лёгкі і пушысты сняжок. А па ўсёй кватэры, не надта прасторнай,

Убеленая сівізной, разважлівая і мудрая пажылая жанчына доўга і нетаропка распавядала пра сваё жыццё.

Што самае галоўнае ў жыцці? Мяркую, што многія, нават не раздумваючы, адкажуць:

Па вуліцы, яшчэ нядаўна ўпрыгожанай яркімі фарбамі восені, павольна ішла насустрач мне невялікая кампанія

Аднойчы, стоячы ў чарзе за пакупкай, міжволі пачула размову дзвюх жанчын. “Героем” абмеркавання быў нейкі