У папярэднім нумары “МП” пранікся “Асабістым” Галіны Шаўчэнкі. Завярцела і мяне ў кругавароце часу, нахлынула хваля ўспамінаў, зноў вярнула мяне ў дзяцінства…
Памятаю, як пайшоў ў 1962 годзе ў першы клас у новых сандаліках, як прачытаў самую першую у сваім жыцці бібліятэчную кніжку “Хто сказаў мяў?”. А як радаваўся, калі стаў акцябронкам! Памятаю і рэгулярныя піянерскія лінейкі з горнам і сцягам (сам жа быў барабаншчыкам). Дзе тыя горны і барабаны зараз?
А як хваляваліся і рыхтаваліся да ўступлення ў камсамол – спытайцеся ў ветэрана піянерскага і камсамольскага руху на Брагіншчыне Любові Дзяркач.
У памяці – і школьныя спаборніцтвы клубаў вясёлых і знаходлівых, што праходзілі ў мясцовай установе культуры, якая была бітком запоўнена бацькамі-балельшчыкамі.
Свой вольны час, які атрымлівалася выкраіць ад дапамогі бацькам па гаспадарцы і ад падрыхтоўкі да ўрокаў, мы бавілі на вуліцы. А якія тады былі гульні! Казакі-разбойнікі, жмуркі, выбівала, лапта, цурка – у хату з рамянём не загнаць.
А зараз, нізкі паклон інтэрнэту, дзяцей з хаты нельга выгнаць. Таму і прапаную ў праграму круглагадовай спартакіяды школьнікаў уключыць і спаборніцтвы па дваравых гульнях. На падрыхтоўку да іх усё ж такі пойдзе нейкі час – мінус інтэрнэту.
З дзяцінства больш за ўсё запала ў душу, урэзалася ў памяць сінічка. Было мне тады гады тры-чатыры. Бацька да акна прымацаваў кармушку і клаў туды крошкі хлеба, кавалачак сала, сыпаў нейкія крупы, і ў маразы, як у сталоўку, сюды зляталіся птушкі: вераб’і, сінічкі, снегіры. За весялосцю птушак назіралі двое: я – праз шыбу і … кот на двары. Я вельмі плакаў, калі кот аднойчы схапіў верабейку. А сінічкі былі вельмі разумныя. Калі на дошчачцы не было ежы, яны дзюбкамі барабанілі ў шыбу.
Вятры ўспамінаў пяшчотна вітаюць,
У гуллівае дзяцінства нясуць,
Дзе бацькавы рукі ўверх падкідаюць
І без калыханкі ніяк не заснуць.
Усё так далёка і гэтак жа блізка,
Я быццам учора, а не ва сне,
Гайдаецца зноў там маленства калыска,
Сінічка ў вакенца стукае мне.
І зноў басанож той дзіцячай парою
Бягу я ўдалеч па роснай траве,
Дзе за туманамі, за сіняй гарою,
Чароўны і добры дзядуля жыве…
Усё гэтак блізка, ды вельмі далёка.
І вельмі шкада, што ўсё гэта у сне.
Лячу ў былое на конях-аблоках,
Сінічка дзяцінства чакае ў вакне.
Аляксандр ЦЯРЭШЧАНКА
